Wypaleni, wycieńczeni, odczuwający wewnętrzną pustkę - czy nie czujemy się tak coraz częściej? Autor doradza nam w takich momentach zapytanie się: czy nie kryje się za tym jakiś fałszywy wzorzec życiowy? Bardzo bolesne może być odkrycie, że to nie moje wspaniałe ideały tak mnie wyczerpują, lecz idealizowanie niezdrowych postaw życiowych, które odcinają mnie od wewnętrznego źródła.
*
Otwieram na chybił tafił: Ten, którego kult i ofiary kierują się ku martwym rzeczom, sam staje się martwą rzeczą. Josif Brodski pisał: Samotność uczy natury przedmiotów, bo ich naturą / jest ta sama samotność. I dalej Merton: Ten, kto kocha zepsucie, gnije. [...] Ten, kto kocha rzeczy, które muszą przeminąć, żyje w lęku przed tym, że przeminą. Także kontemplatyk, który poszukuje Boga, by Go uwięzić w swym sercu, staje się więźniem ciasnych granic swego serca, tak, że pan umyka mu i pozostawia go uwięzionego, ograniczonego, pogrążonego w martwych wspomnieniach.
*
Mógłbym tutaj powiedzieć: Trafił swój na swego i chyba niewiele ryzykuję, bo Merton okazuje się, podobnie jak św. Bernard, człowiekiem - źródłem z którego możemy czerpać odpowiedzi na palące problemy dnia współczesnego. Merton m.in. pisze o mowie Bernarda o Pieśni nad pieśniami, o owej harmonii między wiedzą a miłością i podkreśla za Bernardem obowiązek ich obu.
*
"Jest to książka niezwykle nowoczesna w swych najważniejszych i odważnych sformułowaniach. Dzisiaj zaś jej przypomnienie może być ważnym elementem w toczącym się dialogu nad przyszłością świata, konfrontującego w procesie globalizacji cywilizacje, kultury, narody i religie." (ks. Prof. dr hab. Andrzej Zwoliński)
zebrał: KD